Dag 13

Dag 13 – dinsdag 26 juli 2011

De tweede dag in Palenque. We kunnen niet vroeg genoeg naar de ruines omdat we vandaag moeten veranderen van hotel, dus besluiten we morgen naar de ruines te gaan.

We checken uit van hotel Chablis en gaan in een cafeteria ontbijten. Carine eet geroosterd brood en ik besluit croissants te eten. Ze begrijpen wel niet goed dat ik gewone croissants vraag, want hier eten ze dat ’s morgens met sla, tomaten, kaas en ander stuff op. Ik besluit te passen en gewoon croissants te eten met boter en confituur.

Gelukkig vraag ik er maar één, omdat ik het spel niet vertrouw, en als ze ermee afkomen ben ik blij dat ik er maar één gevraagd heb. Het is wel een “gewone” croissant met niks op, maar … hij ziet er uit als een vliegende schotel, man, dat spel is zeker 25cm in diameter en 5cm dik. Dat is bijna een heel brood! Hij is wel erg lekker.

Daarna gaan we de waterval van Misol Ha bezoeken. Die liggen op een 20-tal km van Palenque, geen te grote verplaatsing.

De waterval is een 30m hoog en dendert met volle kracht een meertje in. Je kan ook achter de waterval komen, mits een flinke trappenwandeling. Het is wel een indrukwekkend gezicht om dat te zien. We moeten door plassen en andere waterpoelen over rosten waden om er te komen. Het pad leidt dan nog verder naar een grot waar je ook in kan. We besluiten dit toch maar niet te doen omdat je dan tot aan je middel door het water moet de grot in, en niet verlicht ook. Als ik dan zeg, tot aan het middel, dan geldt dat eigenlijk voor mij, dus stel je maar voor hoe dat voor Carine moet zijn. We hebben geen snorkeluitrusting bij!

Terug in Palenque besluiten we naar ons volgend hotel te rijden. Daar aangekomen geven we eerst onze papieren af aan de receptie en vragen om eerst de “habitatiçion” te mogen zien. We wisten dat het in hutten was. Dat hebben we in Thailand ook nog al gedaan maar hier staken ze ons ten eerste al in de verste hut (terwijl er heel wat andere vrij waren) en dat betkent al niet veel goeds. En inderdaad, het was nul komma nul. Geen enkel normale voorziening en een zeer onhygiënische badkamer en dergelijke. Wat nu? Hier blijven we geen twee nachten slapen. Als we dat zouden doen, dan ben ik er zeker van dat we na die twee dagen zouden blaffen, deze hut is iets om honden in te steken (en dan nog …).

We besluiten om terug naar hotel Chablis te rijden en daar nog een kamer te vragen. Daar zien we al een touringbus voor de deur staan, dat belooft al niet veel goeds. Yup, “no rooms available”. Hotel een straat verder “no rooms available”. Hupla, hier staan we dan.

We gaan iets drinken waar we vanmorgen ontbeten hebben en daar hebben ze free internet. Het netbook uit de koffer gehaald en op internet zoeken naar een hotel. Na een half uurtje vinden we er één die nog een kamer vrij had voor 2 nachten. Allée, direkt geboekt. Het is wel een junior suite maar who cares?

Naar het hotel, kamer bekeken. Die zijn heel proper en ruim dus … we zitten gebeiteld voor onze 2 dagen in Palenque.

’s Avonds zijn we gaan eten bij “Don Mucho”. Gelukkig hadden ze daar nog een tafeltje vrij, want als we daar een kwartiertje zaten stonden er al zeker 20 mensen te wachten voor een plaats. Lekker gegeten en eens iets anders: Carine spaghetti met 4 kazen en ik een pizza met chorizo en een soort Frankfurterworstschelletjes.

Een moet je nu eens wat weten ? Carine drinkt weer cocktails (voor Isabelle : ja, ze zat buiten en nee, het regende niet).

Zeer lekker gegeten en ook nog een privé optreden gehad van een leuk groepje.

Bij het terug naar het hotel rijden, in het donker in de jungle (wat hier al niet evident is) moeten we stoppen voor een controle van het leger (en het zijn géén speelgoedgeweren, Carine). Ik dacht ik in een Mexicaanse zak zou moeten blazen (en dat is niet mijn aard …) maar het was controle op wapens en drugs. Na een grondig onderzoek van de auto mochten we doorrijden, als zat Carine bijna in de jail wegens haar vochtige doekjes.

Nu bedje in.

Buenas noches.

Dag 12

Dag 12 – maandag 25 juli 2011

Vanmorgen zijn we er stilletjes van onder gemuisd. We verbleven normaal 2 nachten hier in het hotel in San Cristobal, maar … de façade ziet er mooi uit tot je een beetje verder gaat kijken. Ze hadden ons hier in een kamer van om 6 uur donker geparkeerd. Klein, rok muf, een vreselijke badkamer, super lawaaierig, … Ik was gisteren nochtans gaan vragen als ze geen andere kamer voor ons hadden, maar dat kon weer niet. Het was weer teveel moeite, zoals gewoonlijk. Als ze moeten werken, dan geven ze snel forfait.

Dus hebben we besloten om één dag vroeger af te reizen naar Palenque, daar is ook meer te zien. Een hotelletje vastgelegd via internet en wij op pad.

Het is een mooie rit in de bergen geworden met welgeteld 387 topes (verkeersremmers). Ik heb het nu een beetje gezien met dat slingeren en draaien (en de bulten) maar vanaf Palenque zijn we de bergen uit dus … no worries.

We zijn in de afzink nog gestopt bij een mooie waterval in de bergen (40 pesos ingang – hier vragen ze voor alles geld). Er was anders geen mens te zien. Dat is ook eens leuk.

Op 60 km van Palenque zijn we nog afgeslagen naar de watervallen van Aqua Azul. Dat zijn een serie watervallen. Ze zijn niet zo hoog (een tiental meter) maar wel heel erg breed. Zoals de naam zegt, is dit het “blauwe water”. Daarom wilden we zeker vandaag stoppen omdat het nu al een hele tijd niet geregend heeft. By the way, sedert de eerste twee dagen van de reis hebben we geen druppel regen meer gezien, we hebben dus geluk. Om verder te gaan: als het niet geregend heeft, zijn de watervallen van Agua Azul dus mooi blauw maar als het geregend heeft, is dit een bruine watermassa (Agua Bruno, dus). Er was veel volk maar ik heb toch mooie plaatjes kunnen schieten (verder geen andere gewonden).

Nu zitten we dus in Hotel Chablis. Dit is heel wat beter dan het andere hotel. Heel proper, mooie ruime kamer en een schone badkamer, valt heel goed mee dus.

Vanavond zijn we gaan eten in restaurant Maya Canada. We hebben beiden een biefstuk gegeten. Dat kwam van een koe die ze tussen een vijlstaak gekweekt hebben. Het was slechts 5mm dik. En dan vragen ze nog: goed gebakken of medium. Hoe kun je nu een schoenzool medium bakken, zeg me dat eens ? Maar het was toch lekker vlees. We vragen hier ook steeds wat mosterd bij. De mosterd hier smaakt … of cours naar mosterd … maar ook naar pickles. Heel lekker.

Salut en tot morgen.

Dag 11

Dag 11 – zondag 24 juli 2011

Deze morgen vroeg op. We willen de boottocht door de canyon niet missen en we willen niet dat er al honderden mensen staan te wachten om in te schrijven.

Dat is dan tenminste gelukt, we mogen mee met de eerste boot (numero siete). Een man of 20 in dat bootje en vooruit. Vanachter hangen er twee buitenboordmotoren van elk 150 pk, je kan je dus wel voorstellen dat we met een rotvaart vooruitkomen.

Het eerste deel is een beetje so…so, maar als we een bocht uitkomen begint de canyon. Je vaart tussen gigantische muren, waarvan de hoogste zo’n 1000m boven het wateroppervlak uitsteekt.

Vanaf één van die rotsen hebben de Indianen zich indertijd naar beneden gestort om zelfmoord te plegen. Ze namen nog liever deze oplossing dan in de handen van de Spanjaarden te vallen. Maar ja, vallen deden ze toch …

We zouden allerlei beesten tegenkomen, maar in het begin waren ze nog allemaal op verlof, denk ik. Geen enkele zoog- of ander dier dat zijn kop toont.

De uitzichten zijn wel om “u” tegen te zeggen, een prachtig vertoon.

Plots komen we daar ook een kerstboom tegen. Maar wel een hele grote. Doordat op een 200-tal meter hoogte een waterstraal uit de rotsen komt, hebben zich na verloop van ettelijke tijd bepaalde formaties gevormd die er van ver uitzien als een kerstboom (doordat er mossen op zijn gaan groeien).

Hela, de vogels beginnen wakker te worden, we zien reigers en aalscholvers. Dat is toch al iets.

We varen tot aan een stuwdam en meren daar even aan om iets te drinken. Na een half uurtje terug de boot in en we vatten de terugvaart aan.

En inderdaad, we zien toch wel meer dieren waaronder een zestal krokodillen, de een wat groter dan de andere, maar er zat toch wel één exemplaar in van een meter of drie. Plots zien we ook slingerapen in een boom (ja, waar zouden ze anders slingeren !?) zitten. Dan varen we verder tot aan ons start- (en nu eind-) punt.

Naar het hotel onze spullen gaan ophalen en we zetten koers richting San Cristobal de las Casas. Een mooie maar zeer bochtige rit door de bergen (Carine ziet er geen fluit van …. Zzzzzz …). Bij aankomst in San Cristobal is het heel druk, ja, het is ook zondag, hé, de enige dag die de Mexicanen vrij hebben. We kunnen onze auto nergens kwijtgeraken dichtbij het hotel (D’Monica). We parkeren dan maar een paar straten verder en gaan te voet inchecken. Gelukkig heeft het hotel een eigen parking en een ventje komt mee de poort opendoen, zodat we toch de auto kunnen binnenzetten.

We maken een wandeling door de (drukke) straten en proberen schoenen te kopen. Ik ben namelijk mijn sportschoenen thuis vergeten. Ha, hier een mooi exemplaar. Eén probleem echter: volgens Mexicaanse normen leef ik blijkbaar op te grote voet (43). De schoenmaten gaan niet verder dan 41 (in Mexico is dat maat 29). Pech.

We gaan nog iets drinken en dan gaan we terug naar het hotel.

Wat ik nu al wel gezien heb, is dat Miss Mexico niet uit deze streek zal komen. Amai, hier lopen rare exemplaren rond. We hadden al enkele vergelijkingen in petto maar daarover gaan we natuurlijk niet uitwijden.

Vanavond gaan we een poging wagen om te gaan eten bij restaurant Pierre (een echte Mexicaanse naam dus).

Daar zijn we ondertussen geweest. Schitterend gegeten. Ligt een beetje ver van het centrum dus zijn we maar snel te voet teruggekeerd achteraf, want de buurt staat nogal bekend om zijn overvallen. Er was nogal wat volk op straat wegens het San Cristobal feest van morgen, dus we zaten snel tussen de menigte en waren in een half uurtje terug in het hotel.

Bye.

Dag 10

Dag 10 – zaterdag 23 juli 2011

De tweede reisdag.

Het was de bedoeling dat we vandaag in Chiapa de Corzo aankwamen. Geen zorgen, hoor, we zijn er geraakt. Het is nochtans maar 253km maar daar doe je toch 5 à 6 uur over. Wij hebben het iets sneller afgehaspeld, nl. 4 u 25 minuten.

Onderweg zijn we heel mooie landschappen tegengekomen. We gaan namelijk vanaf de kust stilaan de bergen in. Mooie uitzichten op de bergen en mooie uitzichten naar de kust toe. Vandaag zijn we nog niet zo hoog gegaan. Het hoogste punt was 850m boven de zeespiegel. Morgen wordt dat wat anders. Dan moeten we over een bergkam op 3300m hoogte om aan te komen in een stad die op 2300m boven de zeespiegel ligt.

Om 13 uur waren we in Tuxtla Gutierrez. Dat is maar 12 km meer van onze eindbestemming, geen probleem dus.

Hier in Tuxtla schijnt er een hele mooie zoo te zijn. Deze gaan we even een bezoekje brengen. En inderdaad, een hele verzorgde zoo. Het concept is echter dat er enkel dieren zitten die ook in Mexico te vinden zijn. Hier vind je dus geen neushoorns, giraffen of olifanten. Maar alles zit goed in elkaar. Een mooie wandeling waar we toch een drietal uurtjes over doen. Nu even wat drinken want het is weer halverwege de 30°.

Daarna zijn we doorgereden naar Chiapa de Corzo, 12 km ver maar we doen er meer dan een uur over. Verkeersopstoppingen, werken, onnozele chauffeurs en dergelijke.

Ons hotel is heel “rustiek” maar het kan erdoor voor één nachtje. Ik moet enkel goed op zoek gaan naar de muggen anders wordt dat een ramp. Anders zit mijn voorhoofd morgen weer vol krassen. Dat is zo als je niet veel haar meer hebt, hé. Dan beschouwen die mugskes je voorhoofd als een landingsbaan. En wat doen ze dan om te remmen? Ach ja, dan steken ze hun nageltjes uit en zo geraak je aan die krassen. Voilà. Als de laatste mug doodgeklopt is, gaan we slapen.

Oei, er is er al ééntje gesneuveld precies. De tweede volgt binnenkort.

Tot morgen.

Dag 9

Dag 9 – vrijdag 22 juli 2011

We hebben weer een paar dagen geen internetmogelijkheden gehad, daarom enkele verhalen in één keer.

Vandaag beginnen we aan 2 reisdagen op een rij omdat de afstand anders te groot is.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt vertrokken voor een rit naar Santa Domingo Tehuantepec. Het is een rit met veel slechte wegen en veel “topes”, je weet nog wel, van de vervelende bulten. Het uitzicht is ook niet echt schitterend te noemen. We komen door een landelijke streek en zien steeds hetzelfde, overal omgeploegde landerijen en af een toe een papayaveldje.

Om 17 uur zijn we toegekomen in hotel Calli, een groot hotel met zeker 400 kamers, maar er zijn slechts een kamer of 5 bezet. Een gezellige drukte dus.

Carine voelt zich vandaag niet zo goed. Ze heeft last van ’t maagske. De wraak van Montezuma ? Hier noemen ze de “reizigersdiarree” zo. Neen, het zijn meer krampen. We zijn vandaag gestopt in de bergen in een plaatselijk “restaurantje”. We hebben er wel lekkere quesadillas gegeten. Is het nu daarvan ? Nochtans hebben we er alle twee gegeten. Bon, een Nurofenneke en we zien morgen wel.

Nog een paar minuten TV kijken en het zandmanneke is daar al.

Oogjes dicht en snaveltjes toe.

Dag 8

Dag 8 – donderdag 21 juli 2011 – Nationale Feestdag in ons Belgiekske

De tweede dag aan de kust. Niet onze dada dus. Een beetje een vervelende dag. Er is hier ter plaatse heel weinig te doen, buiten aan het strand liggen maar dat is niet voor ons weggelegd.

We zijn even naar een surfcompetitie gaan kijken op het grote strand, gesponsord door Quicksilver. Er waren wel grote golven maar niet zoals de dag ervoor. Carine heeft mij ervan weggehouden om me voor de competitie in te schrijven maar ze had gelijk. Dat is zeker een klasse te laag. Ik ben meer gespecialiseerd in het professioneel plankliggen.

Wat gegeten ’s middags in het restaurant van het hotel en ons dan rustig gehouden de rest van de namiddag.

Om 17uur de was gaan ophalen die we gisteren ingegeven hadden. Het was wel duur, hoor, 54 pesos voor 5,4 kg = 3,20€, een koopje dus.

Vanavond zijn we heel lekker gaan eten in een Frans restaurant (je moet daarvoor naar Mexico komen, hé). Heel lekker. Geëindigd met een Irish Coffee à la Calypso (naam restaurant). Smaakte voortreffelijk (sorry, hé, Franky…).

Nu nog even TV kijken en dan onze duiker in (btw. het is nu nog 30° - 21u30). Morgen de bergen in. De voorlopige vooruitzichten voor het weer is 36° (gevoelsdtemperatuur 45°). Dat wordt zweten.

Hasta mañana.

Dag 7

Dag 7 – woensdag 20 juli 2011

Vandaag een rustdag “on the beach”. Zonder wekker opgestaan, een lekker ontbijtje en dan op ’t gemak op stap.

Wat we wel al kunnen zeggen: als het hier regent in Mexico, dan regent het. Maar als het warm is, dan is het ook heel warm. Een voorbeeldje: op dit moment van schrijven (21u30) is het nu nog 29°C. Dat is de moeite hoor. Vandaag was het echt heel warm. Niettegenstaande van dit hebben we toch een tamelijk lange wandeling gemaakt. Maar ook op tijd gestopt natuurlijk. We hebben deze voormiddag ook direct een reservering gedaan voor vanavond in “Los Crotos”, een bekend restaurant aan de “Playa Principal”. We hebben daar deze avond voortreffelijk gegeten (en gedronken), Tequila Sunrise, Cuba Libre, Piña Colada Especial en Corona. Als eten: voortreffelijke garnalensoep (we zitten tenslotte aan de kust, hé), platgeslagen kippenborst en gegrilde en gepaneerde reuzengamba’s. Allemaal zeer lekker … en veel. Voor de mensen die mij kennen, ik heb zelfs het dessert overgeslagen!

Ondertussen gaat het eindelijk weer beter met Carine’s benen. Ze kon sedert de piramiden geen deftige trap meer op of af, zonder stapje voor stapje te nemen. Vandaag lukt het weer om normaal op een trap te lopen. Gelukkig maar.

Voilà, morgen nog een dagje rust aan de kust.

We houden jullie op de hoogte.

Hasta luego.

Dag 6

Dag 6 – dinsdag 19 juli 2011

Er zal minder nieuws zijn dan anders aangezien het een reisdag wordt.

Vandaag verlaten we Oaxaca en zakken we af naar de Pacifische kust, namelijk Puerto Escondido. Dat ligt een beetje ten oosten van Acapulco.

Ik zeg wel “we zakken af” maar dat was het helemaal niet. We moeten een hele bergketen overbruggen om bij de kust te kunnen komen. Normaal gezien is het in totaal een goeie 250km. Dat is in principe niet zoveel om in een reisdag te doen.

De landschappen zijn enorm mooi maar we kunnen heel moeilijk stoppen om foto’s te nemen, gewoonweg geen plaats om aan de kant te gaan staan. De Mexicanen rijden zo al gelijk strozotten, laat staan dat we nog een beetje in de weg gaan staan.

Wie zien de vegetatie ook veranderen. Naarmate we verder de bergen intrekken, zou je zweren dat je ergens in de Ardennen rondrijdt maar dan veeeeel hoger.

Over de hele trot hebben we zo’n 7 uur gedaan. Daarin zijn de min of meer 800 bochten inbegrepen. Je zou er zeeziek van worden. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te stortregenen op het hoogste punt. Opletten geblazen dus en volledige concentratie.

Wat me nu plots in gedachten schiet: een paar dagen geleden op de rit naar Oaxaca kwamen we een rare combinatie van dorpsnamen tegen. Deze twee dorpen liggen naast elkaar: Tepelmémé en Conception. Ik vind een naam met de tepels van je grootmoeder in al vreemd maar dan nog eens spreken over bevruchting, dat is er voor mij over.

Anyway, we zitten nu in een 4* hotel in Puerto Escondido (Aldea del Halach). We zien de Pacific voor onze neus liggen maar kunnen er via het hotel niet aan, spijtig. Morgen nemen we wel een kijkje in de omgeving en gaan we naar de surfers kijken.

Keep you posted.