Dag 11 – zondag 24 juli 2011

Deze morgen vroeg op. We willen de boottocht door de canyon niet missen en we willen niet dat er al honderden mensen staan te wachten om in te schrijven.

Dat is dan tenminste gelukt, we mogen mee met de eerste boot (numero siete). Een man of 20 in dat bootje en vooruit. Vanachter hangen er twee buitenboordmotoren van elk 150 pk, je kan je dus wel voorstellen dat we met een rotvaart vooruitkomen.

Het eerste deel is een beetje so…so, maar als we een bocht uitkomen begint de canyon. Je vaart tussen gigantische muren, waarvan de hoogste zo’n 1000m boven het wateroppervlak uitsteekt.

Vanaf één van die rotsen hebben de Indianen zich indertijd naar beneden gestort om zelfmoord te plegen. Ze namen nog liever deze oplossing dan in de handen van de Spanjaarden te vallen. Maar ja, vallen deden ze toch …

We zouden allerlei beesten tegenkomen, maar in het begin waren ze nog allemaal op verlof, denk ik. Geen enkele zoog- of ander dier dat zijn kop toont.

De uitzichten zijn wel om “u” tegen te zeggen, een prachtig vertoon.

Plots komen we daar ook een kerstboom tegen. Maar wel een hele grote. Doordat op een 200-tal meter hoogte een waterstraal uit de rotsen komt, hebben zich na verloop van ettelijke tijd bepaalde formaties gevormd die er van ver uitzien als een kerstboom (doordat er mossen op zijn gaan groeien).

Hela, de vogels beginnen wakker te worden, we zien reigers en aalscholvers. Dat is toch al iets.

We varen tot aan een stuwdam en meren daar even aan om iets te drinken. Na een half uurtje terug de boot in en we vatten de terugvaart aan.

En inderdaad, we zien toch wel meer dieren waaronder een zestal krokodillen, de een wat groter dan de andere, maar er zat toch wel één exemplaar in van een meter of drie. Plots zien we ook slingerapen in een boom (ja, waar zouden ze anders slingeren !?) zitten. Dan varen we verder tot aan ons start- (en nu eind-) punt.

Naar het hotel onze spullen gaan ophalen en we zetten koers richting San Cristobal de las Casas. Een mooie maar zeer bochtige rit door de bergen (Carine ziet er geen fluit van …. Zzzzzz …). Bij aankomst in San Cristobal is het heel druk, ja, het is ook zondag, hé, de enige dag die de Mexicanen vrij hebben. We kunnen onze auto nergens kwijtgeraken dichtbij het hotel (D’Monica). We parkeren dan maar een paar straten verder en gaan te voet inchecken. Gelukkig heeft het hotel een eigen parking en een ventje komt mee de poort opendoen, zodat we toch de auto kunnen binnenzetten.

We maken een wandeling door de (drukke) straten en proberen schoenen te kopen. Ik ben namelijk mijn sportschoenen thuis vergeten. Ha, hier een mooi exemplaar. Eén probleem echter: volgens Mexicaanse normen leef ik blijkbaar op te grote voet (43). De schoenmaten gaan niet verder dan 41 (in Mexico is dat maat 29). Pech.

We gaan nog iets drinken en dan gaan we terug naar het hotel.

Wat ik nu al wel gezien heb, is dat Miss Mexico niet uit deze streek zal komen. Amai, hier lopen rare exemplaren rond. We hadden al enkele vergelijkingen in petto maar daarover gaan we natuurlijk niet uitwijden.

Vanavond gaan we een poging wagen om te gaan eten bij restaurant Pierre (een echte Mexicaanse naam dus).

Daar zijn we ondertussen geweest. Schitterend gegeten. Ligt een beetje ver van het centrum dus zijn we maar snel te voet teruggekeerd achteraf, want de buurt staat nogal bekend om zijn overvallen. Er was nogal wat volk op straat wegens het San Cristobal feest van morgen, dus we zaten snel tussen de menigte en waren in een half uurtje terug in het hotel.

Bye.